gracias a chus pato

Fantasmas




O centro da lingua é imperfecto como laminiñas de uranio. Logo o vertical. No cuspe, tremer en carne viva é a fronteira contra o que se esfuma. O que dixemos límite é orquídea. Tan fráxil entre pegadas é este corredor que se borra. Alzada coma fume, quén volve a aparecer. A borrosa celeridade do paso, aquilo que ameaza: ser primeiro cinza, logo fume. A rixidez, entón, elevada vaise afundindo no centro do óso: pequenas transparencias invocadas coma se fosen nomes imperfectos. A ruína da imaxe coma un tránsito cara o mesmo labirinto onde flúe un torpe manancial.





Tr. de Chus Pato.